Opowieść wcielonego do wojska w 1941 r. Nikołaja Nikulina, który jako jeden z nielicznych sowieckich żołnierzy przeszedł cały szlak bojowy – od Leningradu do Berlina. Został odznaczony za bohaterstwo, jednak jego wspomnienia odzierają frontowe przeżycia z heroizmu, burząc mit wielkiej wojny ojczyźnianej. Nikulin otwarcie przyznaje się do potwornego strachu, opisuje głód, śmierć i okrucieństwo czerwonoarmistów. Demaskuje głupotę i cynizm dowodzących, a także bezwzględność sowieckiej machiny wojennej.
Wydanie tej relacji możliwe było dopiero po rozpadzie Związku Radzieckiego, jej wcześniejsze upublicznienie groziłoby autorowi łagrem.
„Pułkownik wie, że atak nie ma sensu, że jedynie padną kolejne trupy. (...) Jednak pułkownik wykonuje rozkaz i pędzi ludzi do ataku. Jeśli ma sumienie, sam idzie w bój i ginie. (...) Jest im znana tylko jedna taktyka – napierać masą ciał. Ktoś w końcu zabije Niemca”.
Fragment książki
